Ελλάδα, η χώρα της οικονομικής ανελευθερίας παντού.

Στους μηχανικούς, στους δικηγόρους, στους συμβολαιογράφους, στις μεταφορές, στα ταξί, στο ωράριο των καταστημάτων, παντού.

Ακόμη και σήμερα για παράδειγμα είναι σε ισχύ νόμος του 1934 που επιβάλλει στους οινοπαραγωγούς της Σάμου την αναγκαστική συμμετοχή τους στον Ενιαίο Οινοποιητικό Αγροτικό Συνεταιρισμό Σάμου. Επίσης σύμφωνα με το νόμο οι οινοπαραγωγοί Σάμου δεν έχουν δικαίωμα να παράγουν και να πωλούν κρασί εκτός του συνεταιρισμού. Κανείς οινοπαραγωγός δεν μπορεί να πάρει άδεια οινοποίησης καθώς η οινοποιία και η εμπορία του μοσχάτου Σάμου διενεργείται αποκλειστικά από τον παραπάνω συνεταιρισμό.

Όλοι οι οινοπαραγωγοί είναι υποχρεωμένοι να παραδίδουν το σύνολο της παραγωγής τους στο συνεταιρισμό, στον οποίο όπως είπαμε συμμετέχουν υποχρεωτικά.

Γιατί υπάρχει αυτός ο νόμος. Μα για καλό βρε παιδί μου, αλίμονο. Επιδιώκεται -λέει- νόμιμος σκοπός δημοσίου συμφέροντος που είναι η προστασία της ποιότητας ενός μοναδικού κρασιού, του μοσχάτου Σάμου αλλά και το γενικό συμφέρον του παραπάνω συνεταιρισμού που αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της τοπικής οικονομίας. Άλλη μια φορά η επίκληση της συλλογικότητας για τη νομιμοποίηση της ανελευθερίας. Άλλη μια φορά η επίκληση του γενικού συμφέροντος για την εξυπηρέτηση λίγων αλλά καλά οργανωμένων ιδιωτικών συμφερόντων. Ο μεσαίωνας των συντεχνιών και των κλειστών επαγγελμάτων είναι εδώ, τυποποιείται μάλιστα στην αναχρονιστική παρ. 5 του άρθρου 12 του Συντάγματος και στον παραπάνω ανελεύθερο νόμο.

Στο κράτος δικαίου όμως το κύριο στοιχείο μιας ένωσης προσώπων είναι πάντοτε η ελεύθερη σύμπραξη όσων συμμετέχουν σ΄αυτή.

Μπορεί να χρησιμοποιούνται για να πειστούν οι αδαείς ευλογοφανή επιχειρήματα, όπως λ.χ. η προστασία τάχα της ποιότητας του Μοσχάτου. Λες και το Αγιωργίτικο της Νεμέας, το Μοσχοφίλερο της Μαντινείας, το Ασύρτικο της Σαντορίνης, το Ξινόμαυρο της Νάουσας, το Ρομπόλα της Κεφαλονιάς και τόσα άλλα δεν προστατεύονται αποτελεσματικά. Αλλά γιατί αυτός ο θεμιτός κατ΄αρχήν σκοπός δεν μπορεί να επιτευχθεί με την υποχρέωση του παραγωγού να υποβληθεί σε διαδικασία πιστοποίησης ποιότητας.

Αυτό που μας παρηγορεί ωστόσο είναι ότι και στα πιο ανελεύθερα και καταπιεστικά καθεστώτα υπάρχουν ελεύθεροι άνθρωποι που αντιστέκονται και αποφασίζουν να πολεμήσουν στο όνομα της ελευθερίας ακόμη κι όταν όλα δείχνουν πως δεν υπάρχει πια καμμιά ελπίδα. Έτσι και στην περίπτωσή μας τρεις γενναίοι Σαμιώτες οινοπαραγωγοί “τόλμησαν” να αμφισβητήσουν το νόμο, τη συλλογικότητα με την κρατική προστασία που της παρέχει η εκάστοτε ηγεσία του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και αφού το κράτος τούς αρνήθηκε το δικαίωμα να παράγουν μοσχάτο Σάμου προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη για να προστατεύσει την αυτονόητη για τον 21ο αιώνα ελευθερία τους να μη συνεταιρίζονται αναγκαστικά και να επιχειρούν ελεύθερα.

Τα ελληνικά δικαστήρια, όπως ήταν αναμενόμενο δεν τους δικαίωσαν. Το ΣτΕ απέρριψε την προσφυγή τους με ισχυρή ωστόσο μειοψηφία υπέρ της ελευθερίας.

Μετά από υπερδεκαετή δικαστική ταλαιπωρία στο ΕΔΔΑ και τελικά δικαιώθηκαν πανηγυρικά.

Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου πέρασε στα ψιλά κάποιων νομικών περιοδικών. Η κυβέρνηση Τσίπρα βεβαίως δεν τόλμησε να καταργήσει τον προκατοχικό νόμο αλλά η απόφαση του ΕΔΔΑ ισχύει και ανοίγει το δρόμο σε χιλιάδες παραγωγούς σε όλη την Ελλάδα να αμφισβητήσουν ευθέως το με φροντίδι του κράτους ελεεινό καθεστώς ομηρίας των αναγκαστικών αγροτικών συνεταιρισμών.

Πηγή: Τάσος Αβραντίνης – Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του ΚΕΦίΜ – http://tasosavrantinis.blogspot.gr