Τόσο το οργανωμένο έγκλημα όσο και η διαφθορά είναι φαινόμενα που έχουν μελετηθεί διεξοδικά και από διάφορες σκοπιές: εκείνη του εγκληματολόγου, του ποινικολόγου, του κοινωνιολόγου, του οικονομολόγου. Η μεταξύ τους σχέση, όμως, παρότι διαισθητικά προφανής, παραμένει ένα μυστήριο για τις κοινωνικές επιστήμες. Η περιγραφή και ερμηνεία αυτής της σχέσης αποτελούν το κυρίως αντικείμενο αυτής της μονογραφίας. Οι εγκληματικές οργανώσεις καταφεύγουν στη διαφθορά για να επιτύχουν τους στόχους τους – αλλά στην πλειονότητα των περιπτώσεων μια σχέση διαφθοράς απαιτεί τη συμμετοχή δύο «παικτών»: εν προκειμένω, του οργανωμένου εγκλήματος και του lato sensu κράτους. Ο παράγοντας που αναγκάζει δύο κατ’ εξοχήν «εχθρούς» να παίξουν το παιχνίδι της διαφθοράς είναι ο ορθολογισμός: ο πόλεμος ανάμεσα στις εγκληματικές οργανώσεις και το κράτος έχει μεγάλο κόστος για αμφότερες τις πλευρές· η ειρήνη είναι ενίοτε η πλέον συμφέρουσα επιλογή – ένα σημείο «ισορροπίας». Αυτό επιβεβαιώνεται από τη συγκριτική μελέτη τριών μεγάλων εγκληματικών οργανώσεων και την αντιπαραβολή των τακτικών τους με εκείνες των συμμοριών. Υπό το φως αυτής της διαπίστωσης, ο εγκληματολόγος, αλλά και ο νομοθέτης, καλούνται να επανεξετάσουν τους ορισμούς των δύο φαινομένων και να στραφούν προς περισσότερο στοχευμένες λύσεις στο πεδίο της αντεγκληματικής πολιτικής.